Wszyscy znamy pewną Joan Kathleen Rowling – autorkę siedmiu książek o przygodach Harry’ego Pottera – chłopca, który przeżył. Na podstawie tych książek studio „Warner Bros.” okresowo wydaje filmy, a na ich podstawie powstają gry wideo, pozwalające każdemu zanurzyć się w świat magii i przygód w Uniwersum Harry’ego Pottera. Jak twórcy tych gier udaje się to osiągnąć, rozważymy w tym i kolejnych artykułach.
Opublikowano siedem książek, oczekiwanych jest osiem filmów. Wydawałoby się, że powinno być siedem lub osiem gier, ale tak nie jest: istnieje wiele tak zwanych platform, na których można grać: automaty do gier, konsole telewizyjne, niezależne urządzenia do gier (Sony PSP) i, oczywiście, komputery osobiste. Wszystkie są inaczej zorganizowane: tę samą akcję można wykonać na różne sposoby, wydawane w różnym czasie – nowsze mogą tworzyć lepszy obraz na ekranie, wdrażać bardziej złożone efekty, a starsze pozostają w tyle.
Dlatego, aby nikogo nie urazić, deweloperzy gier wideo tworzą wersje tej samej gry na różne platformy, uwzględniając ich cechy. Wszystko wydaje się w porządku, ale nie: gry są różne! W wersji na jedną platformę grafika i dźwięk są lepsze, w innej – wręcz przeciwnie, gorsze. Ale głównym problemem jest to, że otrzymujemy zupełnie różne gry: każda ma własny scenariusz, grafikę, efekty dźwiękowe, własny zestaw lokacji: miejsc, w których odbywa się akcja gry.
Ta seria artykułów poświęcona jest rozważaniu cech większości wersji gier. A więc zaczynamy!
HP i Kamień Filozoficzny na Game Boy Color
Harry i Hagrid na ulicy Pokątnej
Oto jedna z gier na temat pierwszej książki o przygodach Harry’ego Pottera. Czym się charakteryzuje? Autor tej recenzji nie przeszedł całej gry, ponieważ nie jest fanem gier tego gatunku (RPG): po wydaniu Harry’ego i wizyt w banku Gringotts, zapisanie i wyjście z gry zostało wykonane. Ale można ją przejść do końca 🙂
A teraz o samej grze
Fabuła. W dużej mierze powtarza fabułę książki: dialogi postaci, napisy. Ulica Pokątna jest dobrze odwzorowana: można tam znaleźć sklep Madame Malkin, Owlet House, Ollivandera, Florisha i Blotta, i inne. Scena wyboru różdżki jest dobrze zrealizowana. Ale w grze jest też wiele dygresji charakterystycznych dla gier tego gatunku: w prawie każdej lokacji Harry musi walczyć z zaklęciami (na początku gry Harry jeszcze ich nie zna!), zbierać karty, eliksiry. Rywalami są szczury, nietoperze i tak zwani „bossowie”, na przykład w Gringotts, który jest dość dużym labiryntem, Harry musi wielokrotnie walczyć z tymi zwierzętami. Jeśli siła chłopca wyczerpie się przed pokonaniem kolejnego fragmentu labiryntu, musi wrócić na ulicę Pokątną – po upadku na ziemię trafia do apteki, a po zażyciu lekarstwa musi przejść etap ponownie. Podczas przechodzenia, uwaga nie zaszkodzi: kupując jakiekolwiek rzeczy, należy uwzględnić ich wartość, a on nie ma gdzie wziąć dodatkowych pieniędzy.
Grafika. Wysokiej jakości grafika dwuwymiarowa (biorąc pod uwagę platformę). Niezła animacja.
Walczące szczury
W sklepie
Postacie. Biorąc pod uwagę platformę, postacie są wykonane znakomicie: Harry’ego można rozpoznać w kilka sekund, Hagrida rozpoznaje się od razu. Niektóre postacie można rozpoznać tylko podczas rozmowy: w tym samym czasie powiększony portret mówiącego znajduje się w lewym dolnym rogu ekranu, ale Ollivander słabo przypomina tego z filmu – deweloperzy wydają się bardziej koncentrować na książce (lub scenariuszu gry).
Przy wejściu do Gringotts
Przy wejściu do sejfu
Sejf w Gringotts
Wyjście z sejfu
Muzyczna oprawa. Muzyka w pewnym sensie przypomina tę z filmu, ale z bardzo charakterystycznym brzmieniem — cechą platformy. Wiele wydarzeń jest akompaniowanych efektami dźwiękowymi w stylu muzyki :-).
Na czym można grać. Grę można uruchomić zarówno na konsoli GameBoy Color, jak i na komputerze osobistym – potrzebny jest emulator konsoli. Wymagania systemowe są zazwyczaj dość skromne, ale całkowicie określone przez używany emulator.
Klip wideo z przejścia gry
Podsumowanie. Całkiem niezła gra dla fanów gatunku i twórczości J.K. Rowling, prawdopodobnie. Fani niezmienionej fabuły i powolnych gier lepiej, żeby ją omijali. Lepiej zagrać w coś innego 😉
Tłumaczenie: Giesche