Δέκατος Τέταρτος Αιώνας – Δέκατος Έβδομος Αιώνας
By J.K. Rowling
Αν και οι Ευρωπαίοι εξερευνητές αποκάλεσαν “Νέο Κόσμο” την ήπειρο που μόλις είχαν φθάσει, οι μάγοι γνώριζαν για την Αμερική πολύ πριν από τους Μαγκλ (Σημείωση: κάθε εθνικότητα έχει τον δικό της όρο για τους “Μαγκλ” και η αμερικανική κοινότητα χρησιμοποιεί τον όρο Άμαγοι που σημαίνει “Μη Μαγικοί”). Διάφορες οι μέθοδοι μαγικών ταξιδιών – μεταξύ αυτών τα σκουπόξυλα και ο Διακτινισμός – για να μην αναφέρω τα οράματα και τα προαισθήματα, που σημαίνει ότι ακόμα και οι απομακρυσμένες κοινότητες των μάγων ήταν σε επαφή μεταξύ τους από τον Μεσαίωνα και μετά.
Η κοινότητα των Αυτόχθονων Αμερικανών Μάγων και οι κοινότητες της Ευρώπης και της Αφρικής γνώριζαν οι μεν για τους δε πολύ πριν τη μετανάστευση των Ευρωπαίων Αμάγων τον δέκατο έβδομο αιώνα. Είχαν ήδη αντιληφθεί τις πολλές ομοιότητες ανάμεσα στις δύο κοινότητες. Ορισμένες οικογένειες ήταν καθαρά “μαγικές” και η μαγεία επίσης εμφανιζόταν ξαφνικά σε οικογένειες στις οποίες ως τότε δεν υπήρχαν μάγισσες ή μάγοι. Η αναλογία μεταξύ μάγων και αμάγων έδειχνε απαράλλαχτη σε όλους τους πληθυσμούς όπως και οι προδιαθέσεις των Αμάγων όπου και αν γεννιούνταν. Στην κοινότητα των αυτόχθονων Αμερικανών, κάποιες μάγισσες και μάγοι γίνονταν αποδεκτοί, ακόμα και υμνούνταν από τις φυλές τους, και φημίζονταν για τις θεραπευτικές τους ικανότητες ως άνθρωποι της ιατρικής, ή για τις έξοχες ικανότητές της στο κυνήγι. Άλλοι, όμως, στιγματίζονταν για τις πεποιθήσεις τους και συχνά κατηγορούνταν ότι ήταν κυριευμένοι από κακόβουλα πνεύματα.
Ο θρύλος του Αμερικανού “ζωόμορφου” – μια κακιά μάγισσα ή μάγος που μπορεί κατά βούληση να μεταμορφώνεται σε ζώο – βασίζεται σε γεγονότα. Ο θρύλος αναπτύχθηκε γύρω από τους Αυτόχθονες Αμερικανούς Ζωομάγους, που έπρεπε να θυσιάσουν μέλη της οικογένειάς τους για να αποκτήσουν τις δυνάμεις τους για μεταμόρφωση. Μάλιστα, στην πλειονότητά τους οι Ζωομάγοι έπαιρναν μορφές ζώων για να ξεφύγουν από διώξεις ή για να κυνηγήσουν για τη φυλή. Τέτοιες υποτιμητικές φήμες προέρχονταν συχνά από τους Αμάγους γιατρούς, που κάποιες φορές υποκρίνονταν ότι είχαν μαγικές δυνάμεις, και φοβόνταν μήπως αποκαλυφθούν.
Η κοινότητα των Αυτόχθονων Αμερικανών Μάγων είχε μεγάλες ικανότητες στη μαγεία των ζώων και των φυτών, και τα φίλτρα τους είχαν μια εξέλιξη πέρα από ό,τι ήταν γνωστό στην Ευρώπη. Η πιο ευδιάκριτη διαφορά ανάμεσα στη μαγεία που ασκούσαν οι Αυτόχθονες Αμερικάνοι και οι μάγοι της Ευρώπης ήταν η απουσία ραβδιού.
Το μαγικό ραβδί προέρχεται από την Ευρώπη. Τα ραβδιά διοχετεύουν τη μαγεία ώστε να κάνουν την επίδρασή τους πιο ακριβή και πιο ισχυρή, αν και γενικά θεωρείται χαρακτηριστικό των μεγαλύτερων μαγισσών και μάγων να δημιουργούν μαγεία χωρίς ραβδιά, πολύ υψηλής ποιότητας. Όπως έδειξαν οι Αυτόχθονες Αμερικανοί Ζωομάγοι και παρασκευαστές φίλτρων, η μαγεία χωρίς ραβδί μπορεί να αποκτήσει μεγάλη πολυπλοκότητα, όμως τα Ξόρκια και οι Μεταμορφώσεις πραγματοποιούνται πολύ δύσκολα χωρίς ραβδί.
Ο δέκατος έβδομος αιώνας και μετά
By J.K. Rowling
Όταν οι Ευρωπαίοι Άμαγοι άρχισαν να μεταναστεύουν στον Νέο Κόσμο, μάγισσες και μάγοι που προέρχονταν από την Ευρώπη, ήρθαν για να εγκατασταθούν στην Αμερική. Όπως οι Άμαγοι ομόλογοί τους, είχαν διάφορους λόγους που εγκατέλειψαν τις χώρες καταγωγής τους. Κάποιοι παρακινήθηκαν από το αίσθημα της περιπέτειας, όμως οι περισσότεροι ήθελαν να ξεφύγουν: ορισμένες φορές από τις διώξεις εκ μέρους των Αμάγων και άλλες φορές εκ μέρους συναδέλφων μάγων, αλλά και των αρχών της μαγείας. Οι δεύτεροι ανακατεύονταν μέσα στο αυξανόμενο κύμα των Αμάγων ή κρύβονταν ανάμεσα στον πληθυσμό των Αυτοχθόνων Αμερικανών μάγων, οι οποίοι καλωσόριζαν και προστάτευαν τους Ευρωπαίους αδελφούς τους.
Από την αρχή, πάντως, ήταν φανερό ότι ο Νέος Κόσμος θα ήταν ένα πιο τραχύ περιβάλλον για τις μάγισσες και τους μάγους από ό,τι ήταν ο Παλαιός Κόσμος. Υπήρχαν τρεις βασικοί λόγοι για αυτό.
Πρώτος, όπως οι Άμαγοι ομόλογοί τους, είχαν έρθει σε μια χώρα με ελάχιστες ανέσεις, εκτός εκείνων που κατασκεύαζαν οι ίδιοι. Στην Ευρώπη έπρεπε μόνο να επισκεφθούν το τοπικό φαρμακείο για να βρουν τα απαραίτητα για τα φίλτρα: εδώ έπρεπε να ψάχνουν ανάμεσα σε άγνωστα μαγικά φυτά. Δεν υπήρχαν αναγνωρισμένοι ραβδοποιοί και η Σχολή Ίλβερμορνι για Μαγείες και Ξόρκια, η οποία κάποια ημέρα θα συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα μεγαλύτερα παγκοσμίως εκπαιδευτικά ιδρύματα μαγείας, εκείνη την εποχή δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια κακοφτιαγμένη καλύβα που περιείχε δύο δάσκαλους και δύο μαθητές.
Δεύτερος, οι πράξεις των Αμάγων συμπολιτών τους έκαναν τους μη-μαγικούς κατοίκους των χωρών από όπου προέρχονταν οι περισσότεροι μάγοι να δείχνουν αξιαγάπητοι. Όχι μόνο κήρυξαν πόλεμο οι μετανάστες εναντίον των Αυτοχθόνων Αμερικανών, γεγονός που έπληξε την ενότητα της κοινότητας των μάγων, αλλά και οι θρησκευτικές τους πεποιθήσεις τούς έκαναν να δείχνουν αδιαλλαξία απέναντι σε κάθε ίχνος μαγείας. Οι Πουριτανοί αλληλοκατηγορούνταν για αποκρυφιστικές δραστηριότητες με ανεπαρκή στοιχεία, και οι μάγισσες και μάγοι του Νέου Κόσμου ήταν δικαίως επιφυλακτικοί απέναντί τους.
Τελευταίο και ίσως πιο επικίνδυνο πρόβλημα που αντιμετώπισαν οι μάγοι που μόλις είχαν φθάσει στη Βόρεια Αμερική, ήταν οι Διώκτες. Η κοινότητα των μάγων της Αμερικής ήταν μικρή, σκορπισμένη και μυστικοπαθής, και ακόμα δεν είχε δικό της μηχανισμό επιβολής του νόμου. Αυτό άφηνε ένα κενό που συμπληρώθηκε από μία ανενδοίαστη συμμορία μάγων μισθοφόρων που αποτελούνταν από πολλές εθνικότητες. Συγκρότησαν μια βάναυση μονάδα που την έτρεμαν όλοι και αποστολή τους ήταν να συλλαμβάνουν όχι μόνο γνωστούς κακοποιούς, αλλά και οποιονδήποτε που θα μπορούσε να άξιζε λίγο χρυσό. Με το πέρασμα του χρόνου, οι Διώκτες έγιναν πολύ διεφθαρμένοι. Μακριά από τη δικαιοδοσία των μαγικών κυβερνήσεων της πατρίδας τους, πολλοί απέκτησαν αγάπη προς την εξουσία και αδικαιολόγητη σκληρότητα στην αποστολή τους. Τέτοιοι Διώκτες απολάμβαναν την αιματοχυσία και τα βασανιστήρια, και έφτασαν σε σημείο να διακινούν παράνομα τους αδελφούς τους μάγους. Οι αριθμοί των Διωκτών αυξάνονταν σε όλη την Αμερική στα τέλη του δέκατου έβδομου αιώνα, και υπάρχουν στοιχεία ότι δεν δίσταζαν να πουλήσουν αθώους Άμαγους ως μάγους, για να εισπράττουν τις αμοιβές από εύπιστα μη-μαγικά μέλη της κοινότητας.
Οι διάσημες δίκες μαγισσών του Σάλεμ της περιόδου 1692-3 ήταν μια τραγωδία για την κοινότητα των μάγων. Οι ιστορικοί της μαγείας συμφωνούν ότι μεταξύ των δήθεν Πουριτανών δικαστών βρίσκονταν τουλάχιστον δύο γνωστοί Διώκτες, οι οποίοι αντεκδικούνταν αντιπάλους που είχαν δημιουργήσει στην Αμερική. Ορισμένα θύματα ήταν πράγματι μάγισσες, αν και ήταν απόλυτα αθώες των εγκλημάτων για τα οποία είχαν συλληφθεί. Άλλοι ήταν απλά Άμαγοι που είχαν την κακοτυχία να μπλεχτούν στη γενική υστερία και τη δίψα για αίμα.
Το Σάλεμ ήταν σημαντικό για την κοινότητα των μάγων, για λόγους που υπερέβαιναν τα όρια της τραγικής απώλειας μιας ζωής. Αυτό είχε ως άμεσο αποτέλεσμα πολλές μάγισσες και μάγοι να εγκαταλείψουν την Αμερική και περισσότεροι ακόμα να αποφασίσουν να μην εγκατασταθούν εκεί. Αυτό οδήγησε σε ενδιαφέρουσες αυξομειώσεις στον μαγικό πληθυσμό της Βόρειας Αμερικής, σε σύγκριση με τους πληθυσμούς της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής. Ως και τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα, υπήρχαν λιγότερες μάγισσες και μάγοι στον γενικό πληθυσμό της Αμερικής από ό,τι στις άλλες τέσσερις ηπείρους. Οι οικογένειες με ανόθευτο αίμα που ήταν καλά πληροφορημένες από τις μαγικές εφημερίδες για τις δραστηριότητες των Πουριτανών και των Διωκτών, σπανίως αναχωρούσαν για την Αμερική.
Το πιο σημαντικό ίσως επακόλουθο που είχε το Σάλεμ ήταν η δημιουργία του Κογκρέσου Μαγείας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής το 1693, που προηγείται της εκδοχής των Αμάγων κατά έναν σχεδόν αιώνα. Γνωστό στις μάγισσες και τους μάγους της Αμερικής με τη σύντμηση MACUSA , ήταν η πρώτη φορά που η κοινότητα μάγων της Βόρειας Αμερικής συγκεντρώθηκε για να δημιουργήσει δικούς της νόμους, με αποτέλεσμα την ίδρυση ενός μαγικού κόσμου μέσα σε έναν κόσμο των Αμάγων σαν αυτούς που υπήρχαν στις περισσότερες χώρες. Πρώτη αποστολή του MACUSA (προφέρεται Μα – κου – ζα) ήταν να δικάσει τους Διώκτες που είχαν προδώσει τους δικούς τους. Όσοι καταδικάστηκαν για φόνο, παράνομη διακίνηση μάγων, βασανιστήρια και άλλα είδη σκληρότητας, εκτελέστηκαν για τα εγκλήματά τους.
Πολλοί από τους διαβόητους Διώκτες διέφυγαν της δικαιοσύνης. Αν και είχαν εκδοθεί διεθνή εντάλματα για τη σύλληψή τους, εξαφανίστηκαν μέσα στην κοινότητα των Αμάγων. Κάποιοι παντρεύτηκαν Άμαγους και δημιούργησαν οικογένειες όπου τα μαγικά παιδιά απομονώνονταν προς χάρη των μη-μαγικών τέκνων, ώστε να διατηρήσουν την κάλυψή τους. Οι εκδικητικοί Διώκτες, διωγμένοι από τους δικούς τους, μετέδωσαν στους απογόνους τους την απόλυτη πεποίθηση ότι η μαγεία ήταν αληθινή και ότι οι μάγισσες και οι μάγοι πρέπει να εξοντώνονται όπου τους βρίσκουν.
Ο Αμερικανός ιστορικός μαγείας Θεόφιλος Άμποτ αναγνώρισε αρκετές τέτοιες οικογένειες, που είχαν βαθιά πίστη στη μαγεία και μεγάλο μίσος. Ίσως οφείλεται κατά ένα μέρος στις αντι-μαγικές πεποιθήσεις και δραστηριότητες των απογόνων των Διωκτών που οι Άμαγοι της Βόρειας Αμερικής ξεγελιόνται και εξαπατώνται δυσκολότερα στα θέματα της μαγείας από άλλους πληθυσμούς. Αυτό είχε εκτεταμένο αντίκτυπο στον τρόπο που διοικείται η κοινότητα των Αμερικανών μάγων.
Νόμος Ράπαπορτ
By J.K. Rowling
Το 1790, η δέκατη πέμπτη πρόεδρος του MACUSA, Έμιλι Ράπαπορτ, θέσπισε νόμο που προοριζόταν να δημιουργήσει απόλυτο διαχωρισμό των κοινοτήτων μάγων και Αμάγων. Ακολούθησε μια από τις σοβαρότερες παραβιάσεις του Διεθνούς Συνθήκης Μυστικότητας, με αποτέλεσμα το MACUSA να δεχθεί ταπεινωτική μομφή από τη Διεθνή Ομοσπονδία Μάγων. Το θέμα ήταν πολύ πιο σοβαρό διότι η παραβίαση έγινε στους κόλπους του MACUSA.
Εν συντομία, η καταστροφή είχε να κάνει με τη θυγατέρα του έμπιστου Φύλακα Θησαυρού και Ντράγκοτ της Προέδρου Ράπαπορτ (το Ντράγκοτ είναι το αμερικανικό μαγικό νόμισμα και ο Φύλακας των Ντράγκοτ, όπως υποδηλώνει ο τίτλος, είναι περίπου αντίστοιχος με εκείνον του υπουργού οικονομικών). Ο Αριστοτέλης Δωδεκάδεντρος ήταν ένας ικανός άνθρωπος, όμως η κόρη του, η Βλήμα, ήταν κουτή όσο και όμορφη. Ήταν κακή μαθήτρια στη σχολή Ίλβερμορνι και την εποχή που ο πατέρας της ανέβηκε στο υψηλό αξίωμα εκείνη ζούσε στο σπίτι, ελάχιστα ενδιαφερόταν για τη μαγεία και είχε στρέψει την προσοχή της στα ρούχα της, τις κομμώσεις και τις δεξιώσεις.
Μια ημέρα, σε ένα τοπικό πικνίκ, η Βλήμα Δωδεκαδέντρου ερωτεύθηκε σφόδρα έναν όμορφο Άμαγο που λεγόταν Βαρθολομαίος Μπερμπόν. Η Βλήμα δεν ήξερε ότι ο Βαρθολομαίος ήταν απόγονος Διώκτη. Κανείς στην οικογένειά του δεν ήταν μαγικός, όμως η πίστη του στη μαγεία ήταν βαθιά και ακλόνητη, όπως επίσης η πεποίθησή του ότι οι μάγισσες και οι μάγοι ήταν διαβολικοί.
Η Βλήμα, έχοντας πλήρη άγνοια του κινδύνου, πήρε στα σοβαρά το ευγενικό ενδιαφέρον του Βαρθολομαίου για τα “κολπάκια” της. Ξεγελάστηκε από τις άδολες ερωτήσεις του ομορφονιού της και του εκμυστηρεύτηκε τις μυστικές διευθύνσεις του MACUSA και της Ίλβερμορνι, καθώς επίσης και πληροφορίες για τη Διεθνή Ομοσπονδία Μάγων και όλους τους τρόπους τους οποίους ανακάλυψαν αυτοί οι φορείς για να προστατέψουν και να κρύψουν τη μαγική κοινότητα.
Αφού συγκέντρωσε όσο περισσότερες πληροφορίες μπορούσε από τη Βλήμα, ο Βαρθολομαίος έκλεψε το ραβδί που εκείνη του είχε επιδείξει με τόση προθυμία, το έδειξε σε όσο περισσότερους δημοσιογράφους μπόρεσε να βρει, μετά συγκέντρωσε οπλισμένους φίλους του και ξεκίνησε για να καταδιώξει και, αν ήταν δυνατόν, να σκοτώσει όλες τις μάγισσες και τους μάγους της περιοχής. Ο Βαρθολομαίος τύπωσε και φυλλάδια με τις διευθύνσεις όπου οι μάγισσες και οι μάγοι συναθροίζονταν και έστειλε επιστολές σε εξέχοντες Άμαγους, εκ των οποίων ορισμένοι θεώρησαν απαραίτητο να εξακριβώσουν αν όντως διοργανώνονταν “διαβολικές αποκρυφυστικές συγκεντρώσεις” στα μέρη που περιέγραφαν τα φυλλάδια.
Παρασυρμένος από την αποστολή που είχε αναλάβει να αποκαλύψει τη μαγεία στην Αμερική, ο Βαρθολομαίος Μπερμπόν υπέρβαλλε και πυροβόλησε μια ομάδα που πίστευε ότι ήταν μάγοι του MACUSA, όμως αποδείχθηκε ότι ήταν Άμαγοι που για κακή τους τύχη έβγαιναν από ένα ύποπτο κτίριο τη στιγμή που εκείνος το παρακολουθούσε. Ευτυχώς κανείς δεν σκοτώθηκε, και ο Βαρθολομαίος συνελήφθη και φυλακίστηκε για το έγκλημα δίχως να χρειαστεί η ανάμιξη του MACUSA. Αυτό έδωσε μεγάλη ανακούφιση στο MACUSA που προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τη βλάβη που προξένησαν τα νεανικά σφάλματα της Βλήμας.
Ο Βαρθολομαίος διένειμε ευρέως τα φυλλάδιά του και ορισμένες εφημερίδες τον πήραν αρκετά στα σοβαρά ώστε να τυπώσουν φωτογραφίες από το ραβδί της Βλήμας με τη σημείωση “κλοτσούσε σαν μουλάρι” αν το κουνούσες. Η προσοχή που στράφηκε προς το κτίριο του MACUSA ήταν τόσο έντονη που αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν. Όπως είπε η Πρόεδρος Ράπαπορτ σε δημόσια έρευνα της Διεθνούς Ομοσπονδίας Μάγων, δεν ήταν βέβαιη ότι όποιος γνώριζε τις πληροφορίες της Βλήμας ήταν Ξεχασμένος. Η διαρροή ήταν τόσο σοβαρή που τα επακόλουθά της θα τα αισθάνονταν πολλά χρόνια.
Αν και πολλοί στη μαγική κοινότητα αγωνίστηκαν ώστε να φυλακιστεί ή ακόμα και να εκτελεστεί, η Βλήμα πέρασε μόλις έναν χρόνο στη φυλακή. Απόλυτα ταπεινωμένη και συγκλονισμένη, εμφανίστηκε σε μια μαγική κοινότητα έχοντας αλλάξει πολύ και πέρασε τη ζωή της απομονωμένη, με έναν καθρέφτη και τον παπαγάλο της ως αγαπημένους συντρόφους.
Τα σφάλματα της Βλήμας οδήγησαν στην καθιέρωση του Νόμου Ράπαπορτ. Ο Νόμος Ράπαπορτ επέβαλλε αυστηρό διαχωρισμό μεταξύ των Αμάγων και των κοινοτήτων της μαγείας. Δεν επιτρεπόταν πλέον στους μάγους να γίνονται φίλοι ή να παντρεύονται Άμαγους. Οι ποινές για συναδέλφωση με Άμαγους ήταν αυστηρές. Η επικοινωνία με Άμαγους περιοριζόταν στην κάλυψη των καθημερινών αναγκών.
Ο Νόμος Ράπαπορτ παγίωσε επίσης την τεράστια πολιτισμική διαφορά ανάμεσα στην αμερικανική κοινότητα μάγων και την ευρωπαϊκή. Στον Παλαιό Κόσμο πάντα υπήρχε ως ένα βαθμό μια συγκαλυμμένη συνεργασία ανάμεσα στους Άμαγους και τους μάγους ομολόγους τους. Στην Αμερική, το MACUSA ενεργούσε απολύτως ανεξάρτητο από την κυβέρνηση των Αμάγων. Στην Ευρώπη, μάγισσες και μάγοι παντρεύονταν και ήταν φίλοι με Αμάγους. Στην Αμερική, οι Άμαγοι θεωρούνταν εχθροί. Κοντολογίς, ο Νόμος Ράπαπορτ οδήγησε την αμερικανική μαγική κοινότητα, η οποία συναναστρεφόταν έναν ασυνήθιστα καχύποπτο πληθυσμό Αμάγων, ακόμα πιο βαθιά στη μυστικότητα.
Η μαγεία στην Αμερική του 1920
By J.K. Rowling
Οι μάγοι της Αμερικής είχαν παίξει τον ρόλο τους στον Μεγάλο Πόλεμο του 1914-1918, ακόμα κι αν η σαρωτική πλειοψηφία των συμπατριωτών τους Αμάγων αγνοούσαν τη συνεισφορά τους. Λόγω του ότι υπήρχαν μαγικές φατρίες και από τις δύο πλευρές, οι προσπάθειές τους δεν ήταν αποφασιστικές, αλλά κέρδισαν πολλές νίκες και απέτρεψαν πρόσθετες απώλειες ζωών, και νίκησαν τους εχθρούς τους.
Αυτή η κοινή προσπάθεια χαλάρωσε τη στάση που είχε το MACUSA απέναντι στη συναδέλφωση Αμάγων/μάγων, αν και ο Νόμος Ράπαπορτ εξακολουθούσε να ισχύει αυστηρά. Το 1920 η μαγική κοινότητα είχε συνηθίσει να έχει μεγαλύτερη μυστικότητα από τις Ευρωπαϊκές και να επιλέγουν τους συντρόφους τους αυστηρά μέσα από τον κύκλο τους.
Η μνήμη της καταστροφικής παραβίασης της Συνθήκης Μυστικότητας εκ μέρους της Βλήμας εισχώρησε στη μαγική γλώσσα ως ιδιωματισμός, και όταν αποκαλούσαν κάποιον “Βλήμα” σήμαινε ότι ήταν ηλίθιος ή αδέξιος. Το MACUSA εξακολούθησε να επιβάλλει αυστηρές ποινές σε εκείνους που αψηφούσαν τη Διεθνή Συνθήκη Μυστικότητας. Το MACUSA επίσης έδειχνε λιγότερη ανεκτικότητα απέναντι σε μαγικά φαινόμενα όπως φαντάσματα και θορυβώδη πνεύματα, και φανταστικά πλάσματα, από όση έδειχναν οι Ευρωπαίοι ομόλογοί τους, λόγω του ότι υπήρχε κίνδυνος τέτοια ζώα και πνεύματα να κινήσουν υποψίες στους Αμάγους για την ύπαρξη της μαγείας.
Μετά τη Μεγάλη Επανάσταση των Σασκουάτς το 1892 (για περισσότερες πληροφορίες, διαβάστε το πολυβραβευμένο βιβλίο του Ορτίς Ο’Φλάερτι με τίτλο “Η τελευταία μάχη του Μεγαλοπόδαρου”), το αρχηγείο του MACUSA άλλαξε τοποθεσία πέμπτη φορά στην ιστορία του, και μεταφέρθηκε από την Ουάσινγκτον στη Νέα Υόρκη, όπου και παρέμεινε όλη τη δεκαετία του 1920. Πρόεδρος του MACUSA σε όλη τη δεκαετία ήταν η Μαντάμ Σεραφίνα Πίκερι, περιβόητη για τις ικανότητές της, μάγισσα από τη Σαβάνα.
Όταν έφτασε το 1920 η Σχολή Ίλβερμορνι για Μαγείες και Ξόρκια ανθούσε ήδη περισσότερο από δύο εκατονταετίες και θεωρούνταν ένα από τα μεγαλύτερα ιδρύματα μαγικής εκπαίδευσης στον κόσμο. Λόγω της κοινής τους εκπαίδευσης, όλες οι μάγισσες και οι μάγοι είναι άριστοι στη χρήση του ραβδιού.
Στο τέλος του δέκατου ένατου αιώνα εισήχθη νόμος που ανάγκαζε κάθε μέλος της μαγικής κοινότητας να έχει “άδεια ραβδιού”, ένα μέτρο που είχε σκοπό να ελέγχει όλες τις μαγικές δραστηριότητες και να αναγνωρίζει τους δράστες από τα ραβδιά τους. Αντίθετα με τη Βρετανία, όπου οι Ολιβάντερ θεωρούνταν ανυπέρβλητοι, στη Βόρεια Αμερική υπήρχαν τέσσερις μεγάλοι ραβδοποιοί.
Ο Λύκος Σικομπά που καταγόταν από τους Τσοκτό, ήταν διάσημος για τα περίπλοκα ανάγλυφα ραβδιά που περιείχαν φτερά από ουρά Πουλιών της Βροντής (το Πουλί της Βροντής είναι ένα μαγικό πουλί της Αμερικής και έχει στενή συγγένεια με τον Φοίνικα). Τα ραβδιά του Λύκου θεωρούνταν πολύ ισχυρά, αν και ήταν δύσκολο να μάθεις τον χειρισμό τους. Τα εκτιμούσαν ιδιαίτερα οι Μεταμορφωτές.
Ο Γιοχάνες Τζόνκερ, μάγος που καταγόταν από οικογένεια Μαγκλ και είχε πατέρα Άμαγων που ήταν σπουδαίος κατασκευαστής ερμαρίων, κατάφερε και έγινε σπουδαίος ραβδοποιός. Τα ραβδιά του ήταν περιζήτητα και αναγνωρίσιμα διότι ήταν διακοσμημένα με μάργαρο. Πειραματίστηκε με πολλούς πυρήνες, όμως το αγαπημένο μαγικό υλικό του Τζόνκερ ήταν οι τρίχες της γάτας Γουάμπους.
Ο Τιάγκο Κιντάνα προκάλεσε ταραχή στον μαγικό κόσμο όταν τα λεία και συχνά μακριά ραβδιά του άρχισαν να μπαίνουν στην αγορά. Το καθένα περιείχε μία ημιδιαφανή σπονδυλική στήλη από ράχη Τέρατος του Άσπρου Ποταμού του Αρκάνσας και δημιουργούσε δυνατά και κομψά ξόρκια. Εκφράστηκαν φόβοι για υπεραλίευση των τεράτων όταν αποδείχθηκε ότι μόνο ο Κιντάνα γνώριζε το μυστικό για να τα δελεάζει, ένα μυστικό που το φύλαξε με ζήλο ως τον θάνατό του, και τα ραβδιά που περιείχαν σπονδυλικές στήλες Τεράτων του Άσπρου Ποταμού έπαψαν να παράγονται.
Η Βιολέτα Μποβέ, διάσημη ραβδοποιός της Νέας Ορλεάνης, αρνούνταν πολλά χρόνια να αποκαλύψει τον μυστικό πυρήνα των ραβδιών της που ήταν πάντα κατασκευασμένα από ξύλο βαλτοκράταιγου. Τελικά ανακαλύφθηκε ότι περιείχαν τρίχες από ρουγκαρού, επικίνδυνο σκυλοκέφαλο τέρας που καραδοκούσε στα έλη της Λουιζιάνα. Είχε ειπωθεί συχνά ότι τα ραβδιά της Μποβέ έλκονταν από τη μαύρη μαγεία όπως οι βρικόλακες από το αίμα, παρ’όλα αυτά, πολλοί Αμερικανοί ήρωες μάγοι της δεκαετίας του 1920 πολέμησαν οπλισμένοι με ραβδιά της Μποβέ, και ήταν γνωστό ότι και η πρόεδρος Πίκερι είχε ένα στην κατοχή της.
Αντίθετα με την κοινότητα των Αμάγων, τη δεκαετία του 1920, το MACUSA επέτρεπε στις μάγισσες και τους μάγους να πίνουν οινόπνευμα. Πολλοί επικριτές αυτής της πολιτικής υποστήριζαν ότι αυτό έκανε τις μάγισσες και τους μάγους να ξεχωρίζουν σε πόλεις γεμάτες νηφάλιους Αμάγους. Πάντως, σε μία από τις σπάνιες εύθυμες στιγμές της, άκουσαν την Πρόεδρο Πίκερι να λέει ότι είναι αρκετά δύσκολο να είσαι μάγος στην Αμερική. “Το Χαχανόνερο”, όπως είπε στον Αρχηγό Επιτελείου της, “δεν είναι διαπραγματεύσιμο”.
This is a reprint of a document from the now defunct pottermore.com site. JK Rowling reserves all rights in this document.